Pierwsza i jak dotychczas ostatnia masakra w polskiej szkole wydarzyła się w roku 1925 w wileńskim gimnazjum. W ruch poszły granaty ręczne i rewolwery. Na skutek samej eksplozji śmierć poniosły cztery osoby (w tym zamachowiec), natomiast drugi napastnik palnął sobie w łeb po nieudanym ostrzelaniu komisji egzaminacyjnej. Była to zatem nie tyle "strzelanina", co atak z użyciem materiałów wybuchowych - od granatu zginęło bowiem trzech cywilów (dwóch uczniów i nauczyciel) oraz jeden agresor; większość rannych to też był bezpośredni efekt detonacji. Najbardziej fascynująca w tym wszystkim jest reakcja ówczesnych mediów. Mało kto obwiniał broń palną. Ba, nawet na granaty niewielu pomstowało. Gazety z lewa i prawa rozpisywały się o możliwych przyczynach zbrodni. Podawano następujące teorie, niektóre kompletnie z kosmosu: - zdziczenie wywołane bolszewickimi metodami wychowania; - negatywny wpływy obozu piłsudczykowskiego; - zbyt rygorystyczny system nauczania; - złe podejście do uczniów ze strony belfrów i dyrekcji; Socjalistyczny "Robotnik" doszukiwał się powodów w egzaminie maturalnym. W numerze z 10 maja Wincenty Trojanowski, profesor Wolnej Wszechnicy Polskiej, wyrażał swoje oburzenie: "(...) Więc co to jest nowa matura? To jest ostatni rok nauki w szkole średniej, odbywającej się w stanie ciągłego zdenerwowania, udręki i obawy, czy uczeń lub uczennica, bez względu na pracę i stopień wiadomości, inteligencję i rozwój umysłowy, zdadzą egzamin wymagany przepisami ministerium oświaty, a mający tę specyficzną wiadomość i straszną siłę, że albo otwiera, albo na zawsze zamyka drogę dalszych wyższych studiów naukowych, że albo ułatwia, albo niszczy tak zwaną karierę życiową wszystkim kończącym szkołę średnią. (...) Czyżby ten egzamin rzeczywiście był taki trudny i czy jego wymagania przekraczają zakres nauki, jaką według programu ministerialnego szkoła ma dać swoim uczniom? Egzamin ten nie byłby trudny, gdyby przygotowanie do niego i jego składanie nie odbywały się w ...