Jeśli zajrzałbyś na wikipedię żeby dowiedzieć się czegoś o zajezdni tramwajowej na Woli, przeczytałbyś: ,,Powstała w 1903 na potrzeby rozwijającej się sieci tramwajów konnych. Była to w tamtych czasach czwarta remiza tramwajowa w Warszawie. W czasie II wojny światowej zajezdnia została zajęta przez powstańców, stając się na kilka dni ważnym ośrodkiem oporu. 5 sierpnia 1944 roku Niemcy zdobyli, a następnie podpalili zakład. Zniszczeniu uległy budynki oraz całe wyposażenie zajezdni z większością taboru. Po wyzwoleniu rozpoczęto mozolne odtwarzanie zajezdni. W latach 1972–1974 zajezdnia została całkowicie zmodernizowana." Ot, Niemcy zdobyli. I zniszczyli tabor. Szkoda taboru. Tabor fajna sprawa. Nawet nie wyobrażasz sobie, jakie historie potrafią kryć się za takimi ogólnikami. Zeznanie Janiny Rozińskiej o wydarzeniach w zajezdni tramwajowej przy ulicy Młynarskiej w Warszawie. ,,W chwili wybuchu powstania mieszkałam razem z mężem, synem Januszem, lat 11, i córką Danutą, lat 13, przy ul. Krochmalnej w Warszawie. W dniu 5 sierpnia 1944 r. usłyszałam strzały, po czym do schronu wpadła grupa żołnierzy niemieckich, SS-manów i żołnierzy niemieckich w mundurach, jak sądzę z Wehrmachtu, wołając „raus”. Później dowiedziałam się, iż w chwili wtargnięcia do fabryki Niemcy rozstrzelali portiera i podpalili prawie wszystkie budynki fabryki. W schronie po wejściu Niemców zapanował popłoch. Czując dym pochodzący z rzuconych na podłogę materiałów palnych oraz z płonących budynków, ludność cywilna zgromadzona w schronie, złożona zarówno z pracowników fabryki, jak i mieszkańców okolicznych domów, zaczęła wybiegać na podwórze. Na głównym podwórzu stały grupy SS-manów i żołnierzy w mundurach zielonych, którzy z miejsca strzelali do mężczyzn. W popłochu ludność na oślep uciekała, a SS-mani popędzali uciekających ul. Wolską w kierunku zajezdni tramwajowej na ul. Młynarskiej. Razem z dziećmi znalazłam się w zajezdni w tłumie około 200 osób, przeważnie kobiet i dzieci oraz kobiet ciężarny...