เรื่องสั้น : มารดาปีศาจ
ในช่วงนี้ผลประกอบการของผมไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับเรื่องสภาพเศรษฐกิจของบ้านเมืองด้วยรึเปล่า แต่ถ้าให้เทียบกับธุรกิจร้านค้าทั่วไปตามท้องถนนก็คงเรียกได้ว่าเป็นยุคสมัยที่สุดจะซึมเศร้าและโศกอย่างเป็นเรื่องธรรมชาติ
โดยเฉพาะกับคนรุ่นเก่าที่ดูจะสนใจแต่ตัวเองมากกว่าการแก้ไขปัญหาสภาพสังคมที่เป็นอยู่ มันคงหมดยุคร้องเรียกหาความยุติธรรมแล้วแหละ
ปล่อยให้คนประเภทนั้นอยู่แต่ในตำราประวัติศาสตร์ก็พอเราคงไม่มีวันเห็น มาร์ติน ลูเธอร์ คิงในชีวิตจริงอีกแล้วแหละธุรกิจออนไลน์เป็นสิ่งที่ผมใช้ในการดำรงชีวิต
ไม่อยากจะเยินยอตัวเองเท่าไหร่แต่มันสร้างเงินให้ผมเอามาซื้อปุ๊นเกรดเอได้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่ว่าใครก็ต้องไขว่คว้าหาความสุขเอาไว้ก่อน
เพราะการขาดหายไปของความสุขคือกฏข้อแรกของความทุกข์ ผมเลยต้องคอยบินให้สูงอยู่ตลอดเวลาเสมือนพระราชบัญญัติชีวิต
“เซตใหม่ครับพี่ครั้งนี้ได้มาสองคน” ข้อความเด้งขึ้นที่หน้าจอ
หมอนี้เป็นนายหน้าหาสินค้าให้ผม เราไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวรู้แค่ว่ามันชื่อสุรศักดิ์
เปิดร้านซ่อมมือถืออยู่ใจกลางเมืองซักแห่งหนหนึ่ง เราเป็นคู่ค้าที่ดีต่อกัน
หมอนี้คอยดูดรูปลับๆของลูกค้าออกมาจากมือถือที่ส่งซ่อม ก่อนจะส่งมาขายต่อให้ผมใช่แล้วพวกเราทำเงินจากการขุดค้นความลับของคนอื่นออกมาเร่ขายเป็นสื่อสารสนเทศ
ในทางเทคนิคแล้วรูปภาพของผู้คนในปัจจุบันไม่ได้ถูกบันทึกลงบนแผ่นฟิลม์หรือหน่วยบันทึกความทรงจำอีกแล้ว
ทุกอย่างถูกอัพโหลดขึ้นบนคลาวด์คอมพิวติ้ง อธิบายง่ายๆเมื่อคุณถ่ายภาพจากโทรศัพท์รูปภาพพวกนั้นก็จะถูกส่งไปอยู่ในตู้เก็บเอกสารอินเตอร์เน็ตซึ่งลงหมายแม่กุญแจรหัสเอาไว้แต่ล่ะบุคคล เราก็แค่หาลูกแจให้ตรงก่อนปลดเข้าไปปล้นรูปพวกนั้นออกมา
นำความทรงจำลึกลับเหล่านั้นมาตั้งราคาตามคุณภาพของงานที่ได้มา หลุดมากก็ได้มากผมมักจะตีราคาภาพเปลือยท่อนบนแพงกว่าท่อนล่าง
โดยเฉพาะวีดีโอเคลื่อนไหวจะมีราคามากเป็นพิเศษ ในเชิงธุรกิจมันคือการทำเหมืองทองไม่มีแนวทางแน่นอนในผลลัพธ์
แต่ผลตอบแทนสูงเหลือเกินหากได้มันมา ผมกดดาวน์โหลดไฟล์งานที่สุรศักดิ์ส่งมาให้หน้าตาน่ารักใช้ได้เลย ดูจากเสื้อผ้าน่าจะเรียนอยู่มัธยมต้นซักแห่ง
สังเกตได้จากอักษรชื่อย่อโรงเรียนที่ปักตรงหน้าอกเป็นเรื่องปกติที่เด็กยุคนี้มักจะชอบถ่ายรูปใต้ร่มผ้าของตัวเองเล่น
เหตุผลก็คงมีมากมาย เช่นว่าถ่ายเล่นกับเพื่อน กับแฟนบางรายก็ถึงขั้นถ่ายมาขายให้ผมโดยตรงก็มีมาแล้ว
“ถูกหน่อยนะ...หัวนมดำว่ะ” ผมพิมพ์กลับไปหาสุรศักดิ์
ก่อนจะส่งภาพสลิปโอนเงินออนไลน์ไปให้รายได้หลักของผมคือการเปิดเว็บไซต์ขายบัตรสมาชิกวีไอพีด้วยการเอาสาวๆในรูปหรือภาพเคลื่อนไหวที่ได้มาจากแหล่งต่างๆมาทำแคตตาลอตเอาไว้
โดยถ้าคุณจ่ายค่าเป็นสมาชิกก็สามารถเข้ามาเสพสมสินค้าของผมได้ตามใจชอบ เสมือนจ่ายค่าเข้าพิพิธภัณฑ์
แล้วจะประชาสัมพันธ์ยังไงให้ผู้คนหลั่งไหลมายังนิทรรศการของผมน่ะเหรอ?
ผมต้องขอบคุณสังคมแห่งการแบ่งปันอย่างโซเชียลเน็ตเวิร์ก
ทวิตเตอร์และเว็บไซต์โซเชียลเน็ตเวิร์กของรัสเซียเป็นมิตรที่ดีสำหรับคนประกอบธุรกิจใต้ดินเช่นผมเนื่องด้วยไม่มีการตรวจตราการกระทำใดๆอันที่ผู้ใหญ่บางท่านเรียกว่าผิดศีลธรรมจรรยาในเว็บไซต์เหล่านี้
หากมันผิดในที่แจ้งเราก็แค่เลือกทำในที่ลับ ผมเลือกใช้กลยุทธ์ชิมฟรีไปบนเว็บหน้าร้านเหล่านี้ด้วยการนำเอาภาพน้ำจิ้มซักสองสามชุดมาตั้งแจกฟรีเอาไว้บางส่วน
แถมด้วยการครอบลิงค์เว็บกดแล้วได้เงินไว้อีกหลายๆชั้นประเด็นสำคัญมันไม่ใช่เงินที่ได้จากลิงค์แต่มันคือการสร้างความน่ารำคาญให้กับผู้ใช้งาน
ก่อนจะตบท้ายไว้ว่าถ้าไม่อยากเสียเวลากดเว็บครอบลิงค์เยอะให้เสี่ยงไวรัสแบบนี้ ก็มาจ่ายเงินค่าสมาชิกที่เว็บของผมดีกว่านั่นแหละ
และแผนธุรกิจที่ว่ามันทั้งหมดนั้นก็ดำเนินได้ดีเสมอมา
ผมทำการจัดไฟล์สินค้าที่แบ่งแยกเป็นหมวดหมู่เอาไว้อย่างเป็นสัดส่วนทั้งหลุดนักศึกษาหรือนักเรียนสาววัยกระเตาะและเป็นเรื่องธรรมดาที่ในท้องพระคลังแห่งนี้จะมีสินค้าที่ผมชื่นชอบส่วนตัวอยู่บ้าง
หนึ่งในนั้นเป็นรูปของนักศึกษาสาวคนหนึ่งชุดภาพของเธอมีไม่มากเธอเป็นนักศึกษาเดียวกันกับมหาวิทยาลัยที่ผมเคยเรียนเป็นอาหมวยหน้าอกฟูพิมพ์นิยมเหมือนที่ผมชมชอบรูปหลุดของเธอมีอยู่สามภาพ เปลือยท่อนล่างสองภาพและสุดท้ายคือรูปที่เปลือยออกทั้งหมด
ภาพทั้งหมดแสดงถึงความมั่นใจในเรือนร่างของตัวเธอได้เป็นอย่างดีมันทำให้ผมรู้สึกถึงความคึกคะนองที่สูบฉีดอยู่ในตัวของมนุษย์วัยสืบพันธุ์ ผมช่วยตัวเองด้วยภาพของเธอเป็นประจำ
เรียกว่าเป็นดาวเด่นในใจเป็นไอดอลที่ไม่มีใครมาเทียบเคียงชื่อในระบบของผมระบุชื่อของเธอไว้ว่า “ดาริน”มีหลายครั้งที่สินค้ามักมีลายแทงติดมาด้วยจำพวกเฟสบุ๊คส่วนตัวไอจีส่วนตัว แต่ผมไม่นิยมใส่อะไรพวกนั้นลงไปในงานขายผมทำเรื่องเหี้ยโดยที่คนเดือดร้อนไม่รู้เนื้อรู้ตัวก่อนจะดีกว่าไม่ว่าจะในเวลางานหรือพักเบรก การเติมเนื้อสมุนไพรเข้าเส้นเลือดเป็นความสุขที่ประเมินค่าไม่ได้
ผมเผาพวกมันเหมือนสติปัญญาเด็กในประเทศแห่งนี้ มอมเมาสติสัมปชัญญะให้ทุกอย่างล่องลอยไปกับกลิ่นอันไร้จุดยืนและที่มา
ไร้ซึ่งศาสนา ไร้ซึ่งสงคราม ไร้ซึ่งการศึกษา และจิตสำนึกทุกอย่างรวมเป็นหนึ่ง
เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นมันมักทำให้ผมตื่นกลัว แม่ชอบโทรหาผมในช่วงหัวค่ำแบบนี้เสมอ
“กินข้าวล่ะยัง เรียนเป็นไงบ้าง” คำถามเดิมๆ และคำตอบเดิมๆ
เลวร้ายตรงที่ความจริงไม่เคยปรากฏส่งไปถึงฝั่งใดฝั่งหนึ่งเลยผมกินข้าวทุกวันตามที่แม่ถามเสมอแต่ผมเลิกเรียนได้สี่ปีแล้วตั้งแต่ถูกโยกย้ายให้ออกมาจากบ้านผู้ชายคนนั้นของแม่ ผมโอนเอียงชีวิตไปกับสุรา หญิงสาวและการพนันการบอกความจริงว่าผมไม่เรียนแล้วไม่สำคัญเท่ากับที่ไม่มีใครยอมรับได้กับสิ่งที่ผมเป็นในตอนนี้แม่ยังคงส่งค่าใช้จ่ายกับค่าลงทะเบียนเรียนตามที่ผมระบุมาให้อยู่เสมอมันถูกแปรรูปเป็นเงินทุนทางธุรกิจหาใช่เงินทุนทางสมอง สมองผมคงเน่าเกินจะเยียวยาเสริมสร้างอะไรอีกแล้ว
ผมวางสายลง ปิดม่านชีวิตของการแสแสร้งแกล้งทำอีกครั้งหนึ่ง
--------------------
ผมออกจากคอนโดกวาดตาดูที่หน้าจอโทรศัพท์พยายามหาสถานที่ดื่มโง่ๆซักที่ แค่อยากจะลืมความระยำของตัวเองไปซักพักเวลาที่ความจริงวิ่งเข้าหาผมมักรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนของเสียที่รอการถูกคัดแยก โครตเหม็นเน่าและแสนจะน่ารังเกียจ
ผมกดเรียกแกร็บแท็กซี่ไม่นานนักผมก็ถึงที่หมายมันเป็นร้านบาร์หรูเล็กๆแห่งหนึ่งผมมานั่งได้สองสามครั้ง มันเงียบเหมาะแก่การทบทวนความทุกข์ทนดี
ผมสั่งเบียร์สองขวดถึงจะบาร์หรูยังไงก็รู้จักแค่เบียร์เท่านั้นแหละก่อนจะกระดกแม่งเหมือนกับน้ำเปล่าไม่นานเท่าไหร่มันก็ผ่านไปห้าหกขวดเฝ้าคิดถึงอนาคตในสภาพร่อแร่ด้วยแอกอฮอล์นี้เราจะทำตัวอ้วกหมาไปได้อีกนานแค่ไหนกัน
ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนสนิมที่เกาะกินอยู่ในท่อมันสะสมและอุดตันวกวนอยู่ในความเลวอันเป็นเลิศและหลอกลวง
หื้ม...นั้นมันน้องดารินนี้?
น้องดารินที่ถูกตั้งขายออนไลน์ในอยู่เว็บไซต์ของผมเธอมานั่งอยู่ในร้านแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเธอดูเมาและเศร้าสร้อยหม่นหมองไม่ต่างจากผมไม่น่าแปลกใจกับสภาพดังกล่าวหญิงสาวที่ถูกปล่อยรูปภาพลับไปในโลกออนไลน์เป็นใครก็คงรับไม่ได้
ล่าสุดที่เช็คเธอก็เพิ่งปิดเฟสบุ๊คส่วนตัวไปคงมีพวกทีเห็นภาพลับของเธอเข้าไปก่อกวนอยู่มากพอควร
ตามปกติแล้วผมควรจะเข้าไปขอชนแก้วกับเธอถึงภาพจะหลุดยังไงก็ยังโกหกไม่ได้ว่าเธอก็ยังคงน่ารักมากๆอยู่ดีแต่ไม่ดีกว่า ผมทำเรื่องแย่ๆกับเธอไปมากแล้วคงไม่มีหน้าเข้าไปทักทาย ปล่อยเธอไว้น่าจะดีกว่า
ผมเดินออกมาหลังร้านจุดบุหรี่ดูดพลางคิดถึงเศษพืชผักที่กระจัดกระจายอยู่ในห้องหลังจากกลับไปผมคงต้องเติมอีกซักสองสามหลุมจะได้หลับสนิทจากนั้นค่อยตื่นมาอัพโหลดรูปภาพใหม่ที่ได้มาจากสุรศักดิ์
ทำทุกอย่างเหมือนทุกๆวัน ผมไม่เคยนอนหลับโดยที่ไม่สูบมันได้เลย
ไม่เลยแม้แต่คืนเดียว
“ขอไฟหน่อยได้ไหมคะ”
ดารินคนนั้นเข้ามาขอไฟผม
ด้วยมึนเมาผมยื่นไปให้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว แม้จะมีสติตื่นเต้นอยู่บ้างเหมือนได้จับมือกับไอดอลโดยไม่รู้ตัว ตลกร้ายตรงที่ไอดอลคนนั้นไม่รู้ตัวว่า คนที่พาเข้าวงการนรกโลกีย์นี้คือชายคนที่เธอกำลังขอยืมไฟแช็กอยู่ เธออัดบุหรี่เข้าเต็มปอดเหมือนนักเลงที่ชอบเอาขวดเบียร์ทุบหัวคนที่เกลียดขี้หน้า เรายืนอยู่ข้างกัน
ผมรู้สึกถึงกลิ่นน้ำหอมของเธอที่ปนเปื้อนเข้ากับกลิ่นบุหรี่
โลกควรจะหยุดสร้างบรรยากาศแปลกๆในยามค่ำคืนมันซับซ้อนเหลือเกินที่จะเข้าใจกับกิจกรรมหลักของพระเจ้าว่าท่านอยากบันดาลอะไรออกมากับพวกเรา
“พี่มาคนเดียวเหรอคะ” เธอถามผม
“ครับ”ผมตอบเรียบๆ สงสัยนิดหน่อยที่เธอสังเกตว่าผมมาคนเดียว
“พี่ดูไม่สนใจหนูเลย ทั้งที่คนในร้านเอาแต่มองหนูกันหมด”
ผมอยากบอกเธอว่าที่หลบสายตาเพราะรู้สึกผิดไม่ได้ไม่อยากมองและที่คนมองก็อาจเพราะด้วยหน้าหนู ด้วยภาพหลุดหรือไม่ก็ด้วยขนาดหน้าอกหน้าใจของหนูนี้แหละที่มันดึงดูดให้คนมองกันทั้งร้าน แม้ว่าจะสวมเสื้อโค้ตปกคลุมไว้แล้วก็เถอะ
“มาคนเดียวเหรอเราน่ะ” ผมถามเธอ
เธอพยักหน้าก่อนจะเป่าควันออกจากปาก
“นั่งด้วยไหมล่ะถ้าไม่ว่าอะไร”
“พี่เป็นเกย์รึเปล่าเนี้ย?” ผมส่ายหัวใหญ่แทนคำตอบ
เรากลับมานั่งกันที่โต๊ะ แต่ครั้งนี้ผมขอย้ายไปนั่งแถวๆหลังบาร์เพื่อความเป็นส่วนตัว
ดูเหมือนเธอจะเลือกผมเป็นไม้กันหมาในวันนี้ อาจด้วยผมดูเป็นผู้ใหญ่และมาคนเดียว
รวมถึงไม่ค่อยหน้าหม้อกับเธอเท่าที่ควรผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เริ่มก่อตัวทำให้สถานการณ์เผยเกมส์ออกมาแบบนี้
“พี่ดูเศร้าๆนะ” เธอเปิดประเด็นกับสีหน้าของผม
“ก็เครียดๆเรื่องที่บ้านนิดหน่อย”
“เรื่องแฟนเหรอ?”
“ไม่มีแฟน” ผมตอบเรียบๆ
“งั้นจะเครียดอะไร? แม่ไม่รักเหรอ?” เธอขำ
ผิดกับผมที่ต่อมน้ำตาแตกไปแล้ว
“อืม...พ่อแม่เลิกกันน่ะ
เลยไม่มีที่จะกลับไป”ผมหวนคิดถึงวันเวลาที่พ่อกับแม่ยังอยู่ด้วยกันก่อนที่ทั้งสองคนจะเลิกกัน แม่แต่งงานใหม่ไม่นานนักพ่อก็แต่งด้วยเหมือนกันผมไม่มีปัญหาอะไรเลยกับการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนบ้านสองหลังนับตั้งแต่ผมมีพี่น้องต่างพ่อต่างแม่เกิดขึ้นมา
ผมจึงกลายเป็นส่วนเกินของครอบครัวอย่างสมบูรณ์จากนั้นพฤติกรรมแย่ๆก็เลี้ยงดูผมมาอย่างเข้าอกเข้าใจกันมันเป็นความรุนแรงที่ขาดแคลนความรักผมทำเรื่องแย่ทุกๆอย่างที่เด็กคนหนึ่งพอจะทำกับครอบครัวและคนรอบข้างได้ ก่อนจะถูกโยนออกมาไว้ที่คอนโดที่แม่ซื้อเอาไว้ให้ แต่ผมเรียกว่ามันว่าที่เตะตูดส่งออกลูกนอกคอก
ผมหันมองไปที่ดาลิน จู่ๆเธอก็ร้องไห้ตามผม
“พี่รู้ไหมหนูโดยแฟนเอารูปไปขาย” เธอพูดไปจะร้องไห้ไป
“มันบอกให้หนูถอดแล้วถ่ายมาให้ดูหน่อย หนูก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
เลยถ่ายส่งไปให้”
“หลังจากนั้นคนที่คณะก็มองหนูแปลกๆเพื่อนในกลุ่มก็เริ่มไม่คุยด้วย ลับหลังก็ด่าว่าเป็นอีแรดอีร่านวันนี้อาจารย์ที่คณะจู่ๆก็มาถามขอนอนกับหนู”
สารเลวชิบหายไม่ใช่อาจารย์หรอกนะผมเองเนี้ยแหละ
ผมเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนจะยกเบียร์ขึ้นพยายามไม่รับรู้ความจริงที่เกิดขึ้น
“ชีวิตแม่งเหี้ยมากอ่ะพี่ ผู้ชายแม่งเหี้ย”
คำพูดนั้นฝั่งผมลงในหลุมขี้นรกร้อนๆ
“หนูไม่อยากไปเรียนแล้ว หนูอยากลาออก หนูไม่ไหวแล้วพี่ อยากย้ายไปเรียนที่อื่น ที่ไกลๆ ที่ที่ใครก็ไม่รู้จักหนู แต่แม่หนูก็ไม่ยอมถามว่าทำไมอยากย้าย หนูก็ไม่กล้าบอกความจริง”
เธอตัวสั่นเหมือนสัตว์ป่าตัวจ้อยที่ตกลงในทะเลสาบอันหนาวเหน็บผมควรทำอะไรซักอย่างรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้มันจะดูย้อนแย้งแต่ผมอยากจะปลอบขวัญเหยื่อตัวน้อยของผม
“มันไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นหรอกถึงหนูจะหนีไปเรื่อยๆไปเมืองนอกไปที่ๆคนไม่รู้จักหนูมันก็เปลี่ยนแปลงความจริงจากเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้อยู่ดี” หล่อนยังคงร้องไห้
“เรื่องที่เกิดขึ้นพี่ฟังดูแล้วหนูก็ไม่ได้อยากให้ใครเห็นนอกจากคนที่หนูรักหนูแค่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไปหนูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยอย่าโทษตัวเองเลย”
“แล้วหนูควรทำยังไง?
กลับไปเรียนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นน่ะเหรอ?”
มันไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนทำได้ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอการหลอกว่าตัวเองว่ากำลังอยู่ในฝันร้ายและในตอนเช้าฉันจะตื่นและไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในความจริงก็เราก็ไม่เคยได้ตื่นขึ้นมาไม่มีเจ้าชายไม่มีแม่มด ไม่มีผู้วิเศษคนไหนเข้ามาช่วยเหลือได้แต่หลงอยู่ในแดนวงกตของความผิดบาป
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเงียบปากไปพักใหญ่
“เราอาจจะเปลี่ยนแปลงเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นไปแล้วไม่ได้แต่เราต้องดำรงชีวิตอยู่กับมันให้ได้”
ผมคิดว่าน่าจะเป็นประโยคที่เธอและผมอาจจะต้องการมันมากที่สุดในตอนนี้
ความมึนเมาระรื่นอยู่ที่ดวงตาทั้งสองข้างผมจ้องมองดูแววตาของดาลินมันเหมือนกับแม่ของผมมากๆเรากอดกัน และร้องไห้เหมือนกับเด็กที่ถูกทิ้งข้างถนน
--------------------
เธอเป็นคนเลือกให้มาที่ห้องผมเอง เธอบอกไม่ค่อยสะดวกนักถ้าจะไปที่ห้องของเธอ ผมไม่ได้ถามถึงเหตุผลคิดในแง่ร้ายที่สุดไอ้แฟนคนที่ขายรูปเธออาจจะนอนรออยู่ที่ห้องอยู่ก็ได้ใครจะไปรู้ ผมพยายามเก็บห้องเท่าที่จะเก็บได้ ดีที่ผมปิดคอมทั้งหมดแล้ว
หวังว่าเธอคงจะไม่อยากมาเปิดดูคอมพิวเตอร์อะไรในตอนนี้นะ
“โหพี่เล่นกัญชาด้วยเหรอเนี้ย” ยกเว้นอย่างเดียวที่ผมเก็บไม่ทัน
“ซักหน่อยไหมล่ะ”ผมชวนเธอ เราลงไปกันสองหลุมดูเธอสนุกไปกับความบันเทิงของสมุนไพรแก้ปวดเมื่อยของผมเรามองตากันเหมือนคนเข้าใจกันมานานแสงไฟที่ตกกระทบกันสลับไปด้วยความสดใสของเนื้อหนังและกลิ่นราคะ เธอกระโดดคร่อมจูบลงที่ปากของผมดูดกลืนริมฝีปากและลิ้นด้วยความหิวกระหายเหมือนสัตว์ที่ไม่ได้ดื่มกินอะไรมานานผมสอดมือขึ้นรับหน้าอกที่เฝ้ามองจากจอแก้วมาหลายเดือน
นับเป็นเกียรติที่ได้จับต้องของจริง
จากที่ทำได้เพียงรูดจรวดผ่านภาพจำลองดิจิตอลมาอย่างยาวนาน
เธอสลัดผ้าผ่อนออกเหมือนไม้ปัดขนไก่ที่สลัดฝุ่นออกจากพื้นโต๊ะความสวยงามทั้งสองเต้านั้นทำให้ผมรู้สึกถึงความตื่นตัวของกองทัพหลักที่ใกล้จะปะทุออกจากท่อนล่าง
ผมรวบรัดทุกอย่างกลืนกินพิชิตตัวดาลินของผมเราขยับตัวไปมาเหมือนความคลั่งในคอนเสิร์ตร็อคผสานความเจ็บปวดบนเนื้อสะเก็ดของบาดแผลทางใจประสานทุกอย่างให้กลับมาดังเดิมผมไม่แปลกใจเลยที่เธอตัดสินใจถ่ายรูปอะไรแบบนั้นออกมาได้ค่ำคืนนี้เธอคือมารดาของปีศาจในชายคานรก
--------------------
ผมตื่นเช้าขึ้นมาด้วยอ่อนเพลีย เราทำร้ายกันและกันไปหลายยกรวมถึงดูดเนื้อกันไปหลายหลุม มันคือค่ำคืนโหดๆคืนหนึ่งเธอเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวของผมที่นุ่งอยู่ ก่อนจะยิ้มให้หญิงสาวซึมเศร้าคนนั้นจากลาหายไปแล้ว
เราลงมากินกาแฟกันข้างล่างคอนโดของผม ผมสั่งกาแฟดำ เธอสั่งชานมไข่มุกเหมือนที่วัยรุ่นเค้าฮิตๆกันช่วงนี้
“หนูขอไลน์พี่ได้ไหม?”
“ได้สิทำไมจะไม่ได้”
“พี่เล่นไอจีไหม?”
ผมส่ายหัวปฏิเสธตัดสินใจไม่มีเพราะรู้ฤทธิ์เดชมันดี เธอบังคับให้ผมสมัครแบบปัจจุบันทันด่วนผมกดดาวน์โหลดมาด้วยปฏิเสธใจไม่ได้
“อันนี้ไอจีหนูนะเพิ่งสมัครได้ไม่นาน” ก็คงหลังจากมีเรื่องภาพหลุด
เธอกดเรียกแกร็บแท็กซี่ไว้เพราะเดี๋ยวมีเรียนตอนบ่าย ดูเหมือนเธอจะเริ่มอยากกลับไปเรียนแล้ว
“ไว้หนูแวะมาหาพี่ใหม่นะ”
“ไลน์มาก่อนแล้วกันถ้าจะแวะมา” รถแกร็บวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอด
เธอเดินเข้ามากอดผม
“หนูจะเริ่มต้นใหม่นะ พี่ก็ต้องเริ่มต้นใหม่เหมือนกัน”
ผมเดินกลับขึ้นมาที่ห้องจุดบุหรี่ขึ้นดูดที่ริมระเบียง ก่อนจะม้วนยาเส้นที่เตรียมไว้ไปพลางๆ เสียงไลน์ดังขึ้น แม่ส่งสลิปโอนเงินออนไลน์มาให้ผม มันเป็นจำนวนเงินตรงกับเงินค่าลงทะเบียนเรียนที่ผมโกหกไปเมื่อครั้งก่อนนึกใจได้
ผมก็กลับเข้าห้องมาลองเปิดดูวีดีโอที่ตั้งอัดกล้องไว้กับเธอเมื่อคืนมันเป็นคลิปภาพเคลื่อนไหวที่ได้ราคาเธอไม่รู้ตัวเลยซักนิดทุกอย่างเป็นไปอย่างธรรมชาติไม่แสแสร้งพร้อมจะเป็นสินค้าใหม่ให้เว็บไซต์ของผมผมดึงความเมาผ่านควันไฟลงไปในปอดปล่อยให้มันซึมเข้าไปในเลือดอย่างเชื่องช้าครุ่นคิดถึงการกระทำในอดีตและปัจจุบันคำพูดก่อนจากกันมันทำให้ผมระลึกถึงบางสิ่งบางอย่าง
ผมเปิดเร่งเสียงในจอภาพ
เสียงร้องของเธอแผดเผาความทุกข์ทนจนแทบจะหมดสิ้น...