ความเจ็บปวดในวัยเด็กกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า 'ครู'

วันนี้..ก็ไม่มีอะไรมากหรอก จริงๆ มันเป็นเรื่องที่อยากเล่า มันเป็นเรื่องราวในวัยเด็กที่จู่ๆ ก็นึกขึ้น ตอนที่เห็นหน้าตัวละครในเรื่องแฮรี่พอตเตอร์ ตัวละครตัวนี้คือศาสดาจารย์อัมบริดจ์ หรือโดโลเรส อัมบริดจ์ เป็นตัวละครที่คาดว่าทุกคนที่ติดตามหนังเรื่องนี้ 'เกลียด' ที่สุด เป็นมนุษย์ป้าที่ปสด.มากถึงมากที่สุด สตอได้โล่เลยก็ว่าได้ เพราะตัวละครตัวนี้เลยทำให้นึกถึงคุณครูคนหนึ่งในสมัยเรียนประถม ที่เรากลัวและไม่ชอบอย่างแรงส์ และเรื่องนี้เคยเล่าในทวิตเตอร์มาก่อน เป็นการเล่าในเชิงโมโหนิดนึง และเล่าในเมนชั่นคนอื่นด้วย

หัวข้อบทความก็ชวนดราม่าแน่นอน แต่มันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสังคมเรา และน่าจะเคยเกิดขึ้นในชีวิตของใครหลายๆ คน แต่ที่แน่ๆ มันก็เกิดขึ้นกับตัวเรา และเหตุการณ์สถานที่เกิดก็นั้นคือโรงเรียน .. 

โดยเริ่มเรื่องเราเคยโดนครูบูลลี่ตอนประถม ตั้งแต่ ป.1-ป.3 ใช่ค่ะ 3 ปีรวดเลยค่ะ ทุกวันนี้ยังฝังใจอยู่เลย เราโดนครูว่า 'อิเอ๋อ' ตั้งแต่ ป.1 ตอนเด็กๆ เราเป็นคนที่ออกแนวประเภทเด็กไฮเปอร์(Hyperactivity) เป็นพวกไม่ค่อยอยู่นิ่ง มักถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นโรคสมาธิสั้น แต่ไม่ใช่น๊า.. เห็นแบบนี้ไอคิวเหยียบร้อยกว่าน๊า.. เพราะแบบนั้นเราเลยไม่ค่อยสนใจเรียน สนใจเล่น จะฟังเฉพาะที่ตัวเราสนใจ เราเคยเรียนอินเตอร์มาก่อน แล้วย้ายมาเรียนรัฐบาล เพราะย้ายบ้าน และอะไรหลายๆอย่าง ที่จำเป็นต้องย้าย

ตอนแรกๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเรียกแบบนั้น รู้สึกแค่ว่ามันรู้สึกไม่ดี พอครูคนนั้นเรียก แน่นอนเพื่อนก็เรียกตาม เราเลยไปถามแม่ว่ามันแปลว่าอะไร แม่ได้ยิน แม่ตกใจเลยค่ะ แม่เลยไปที่ รร. ครูคนนั้นพยายามทำดีด้วย พอสิ้นเรื่อง นางก็เอาอีกแล้ว และหนักด้วย ทั้งครู-เพื่อน เราร้องไห้เลยค่ะ

แล้วที่พีคไปกว่านั้น ครูคนนี้เป็นครูประจำชั้นทั้ง 3 ปี มันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ สำหรับเด็กคนนึง จากที่ตอนแรกเป็นเด็กที่กล้าคิด กล้าแสดงออก เราในตอนนั้นดิ่งจริงๆ กลายเป็นเด็กเก็บตัว พูดน้อย ขี้ระแวง ผู้ใหญ่คนอื่นคิดว่าเราเรียบร้อย จริงๆคือไม่ใช่เลย..มันไม่ใช่เลยสักนิดนึง

แต่ในตอนนี้เราเรียนจบมหาลัยแล้ว จบเอกสถาปัตย์ผังเมือง ถึงอย่างนั้นเราก็ยังเก็บตัว แต่จะพูดมากกับคนที่สนิท ยังขี้กังวล ขี้กลัว ขี้ระแวงอยู่บ้าง มันไม่ง่ายเลยที่จะหาย ยังจำได้ทุกเหตุการณ์..มันฝังใจ และอยากจะบอกครูหรือใครบางคน อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วเด็กจำไม่ได้ในตอนโต จริงๆ จำได้ทุกเหตุการณ์ .. และทุกเหตุการณ์มันฝังใจแหล่ะ โดยเฉพาะเรื่องร้ายๆ จำได้ทุกดีเทลเลย แล้วมันมีผลกับชีวิตเด็กคนนึงจริงๆ มันฝังใจมาก ถ้าถามเราว่าอยากไปเจอครูคนนั้นมั้ย? เราตอบว่าไม่เด็ดขาด ไม่อยากเจอ มันเจ็บจริงๆ การบูลลี่คนอื่นจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ไม่ควรทำ ไม่ว่าจะในบ้าน โรงเรียน หรือสังคมต่างๆ ทั้งออนไลน์ และออฟไลน์ ชีวิตคนเราก็ไม่อยากให้ใครมาแกล้งมาบูลลี่กันใช่หรือไม่? คนเราถึงได้บอกกันว่า "ใจเขา ใจเขา" ถ้าคุณโดนบูลลี่บ้าง..คุณยังจะเป็นนางฟ้าผู้ให้อภัยกับทุกสิ่ง หรือเป็นคนเหล็กที่ไม่ต้องรู้สึก หรือเป็นเดอะฮัทดี?.. ยังไงซะทุกคนก็ไม่อยากเจออะไรแบบนี้ จริงมั้ย..? อันนี้อยากเก็บให้คิดดู 

แต่ถ้าชีวิตนี้เจอคนแบบนี้ หรือคนแบบอัมบริดจ์ จะต้องทำยังไง?
คงร่างคาถาใส่ และเพ่งมั้ง? หรือไม่ก็ยิ้มที่มุมปาก แล้วพูดว่า 'You should eat the makeup. Then you can be pretty on the inside...' หรือ 'Somewhere in the world, there is a tree that's working really hard to produce the Oxygen that you waste.'

.

.

thank you for teaching me.

.

.

Thank you. xoxo

 #MindsTH